Op oktober 2014 waren wij de eerste keer in de Piemonte, Italië in dit seizoen. We verbleven in een Bed & Breakfast in San Bovo, 10 kilometer onder het sfeervolle stadje Alba in de Langhe, een wijnstreek in Piemonte. Deze streek staat erg bekend om de wijnen, waaronder de Barolo- en de Barbaresca wijnen. Naast de vele wijngaarden zouden er hier ook truffels gevonden worden.

Navraag bij onze gastvrouw bleek dat dat klopte. Vooral de zwarte truffel, de witte is een echte zeldzaamheid hier. Nou, we zijn geen snobs, ik wordt al blij van de truffelgeur dus laat staan een echte zwarte truffel vinden! Ik vroeg haar of ze niet een echte truffelzoeker kende? Si! Was het antwoord! Beppe! Een minuut later belde zij Beppe, of hij met ons truffels wilde gaan zoeken? Naturelamente!

De volgende ochtend haalde Beppe ons op met zijn dertien jaar oude hond, Diana. Beppe zelf was 72 jaar, truffelzoeker en jager. Zijn vrouw kok. De wandelschoenen moesten vooral aan natuurlijk en die werden ook nog even gecontroleerd door Beppe want we gingen natuurlijk wel dwars door het bos, heuvel op en af. Na een goedkeurende knik, konden we met Beppe mee. Beppe spreekt solemento italiano, dus onze oren op scherp en de taalknobbel op maximale stand.

Na een spannende smalle afdaling, we zijn ook niks meer gewend!

Belanden we in een dicht begroeit bos, vol met wilde hazelnoten, tamme kastanjes, multi funghi en helaas uitgebloeide oregano. Diana ging haar werk doen, dat truffel zoeken doet ze met Beppe nu sinds drie jaar. Dus ook voor een hond is er een tweede carriere op latere leeftijd, bedacht ik me nog.

Diana hobbelde van links naar rechts en blijkbaar als ze iets van truffel rook begon ze nog iets sneller heen en weer te rennen tot dat ze dan plotseling stil bleef staan en begon te graven in de grond. Beppe moest er snel bij zijn want die Diana is dus een echte fijnproever, iets te laat en Diana had rapido de truffel al verorberd! Gelukkig waren dat de hele kleine truffeltjes! Voor iets grotere truffel moet er iets meer gegraven worden, niet diep maar die zitten wel vaster in de grond. Hiervoor gebruikt Beppe een soort harkje. Diana werd gesommeerd vooral aan de kant te gaan en ja, hoor daar was dan weer een truffel. Na de vondst van elke truffel werd ze beloond met een lekker hapje en huppakee, Diana rende alweer vrolijk door het bos op zoek naar een volgende truffel. De hele kleine truffeltjes, nog kleiner dan een knikker, mocht Diana zelf op eten. Twee uur verder hadden we in ieder geval een zestal behoorlijke truffels, voor ons doen dan. Ik vroeg Beppe of truffels groeien, nee dus! Truffels zijn er van heel erg klein tot groot. Je moet geluk hebben welke je vind. Vandaar dat de hele kleine rustig door Diana opgegeten mochten worden, ze groeien nooit groter. Weer wat geleerd!

Na drie uur was Beppe moe, wat wij konden begrijpen. Bij ons waren de zweetdruppels van al het geklauter en gestruind tussen struiken en bomen duidelijk zichtbaar. Diana rende daarentegen nog even vrolijk, al snuffelend voor ons uit. Ook toen Beppe tegen Diana zei dat het voor vandaag genoeg was; ‘basta’! Keek ze Beppe even aan met een blik van, oh ja? Dacht het niet hoor!

Beppe lachte en vertelde dat Diana nooit op houdt met zoeken, ze is nou eenmaal een echte truffelzoekster, truffel genieter, en verslaafd dus-;)! Wij kregen van Beppe vier truffels mee voor thuis! Wat een luxe en vooral ook wat een belevenis!

Ik denk erover om na mijn pensioen maar een hond als Diana te zoeken, te verhuizen naar de Langhe streek en heerlijk door de bossen te struinen op zoek naar deze heerlijke delicatesse!

Annemieke Punte